Het kleine meisje zit aan tafel. Vandaag eten ze andijvie. Maar eigenlijk lust ze dat helemaal niet. Ze neemt een klein hapje. Ze moet ervan bibberen zo vies vindt ze het. Er wordt haar gezegd dat ze door moet eten. De stem is ongeduldig. Weer neemt ze een hapje. Een heel kleintje maar. Als ze niet hoeft te kauwen proeft ze het misschien niet.
Maar het blijft achter in haar keel ergens hangen.
De stem van haar papa is heel boos nu. Weer zegt hij dat ze door moet eten. Haar mama zit ernaast. Ze eet gewoon door.
Het kleine meisje begint te hoesten. Het stukje wat in haar keel zit wil geen kant op. Ze is bang dat ze geen adem meer kan halen. Ze hoest nog een keer heel hard. Het hapje is terug in haar mond.
Ze krijgt een klap tegen haar hoofd. Papa is erg boos nu.
Haar mama zit naast haar en heeft haar bord al helemaal leeg. Het kleine meisje kauwt vlug en slikt het hapje weg.
Papa is opgestaan. Hij pakt haar bij haar lange krulletjes. Het doet erg pijn. De tranen springen haar in haar ogen. Hij duwt haar met haar gezicht in haar bord. Hij wrijft haar met haar neusje door de nog gloeiend hete prut. Hij schreeuwt tegen haar dat ze moet eten.
Haar mama durft niets te zeggen.
Papa gaar weer zitten. Het kleine meisje veegt de warme smurrie van haar gezicht. Ze schokt van het huilen en van de schrik. Weer neemt ze een heel klein hapje. Maar eten is heel moeilijk als je zo moet huilen. Weer krijgt ze een klap in haar gezicht.
Intussen doet haar maag heel vreemd. Van het huilen kan ze geen adem meer halen. Intussen is haar mama opgestaan om de lege borden weg te zetten. Haar bord is nog helemaal vol.
Haar papa blijft naar haar kijken. Het hapje in haar mond wil geen kant op. Haar traantjes druppen in het bord.
Ze weet dat traantjes naar zout smaken. Ze voelt haar maag draaien. Opeens is hij leeg. Haar mondje, maar ook haar maag.
Het bord is weer net zo vol als toen ze eraan begon. Papa staat op en trekt aan haar krulletjes. Hij schreeuwt dat ze alles op moet eten. Ook wat net uit haar maag in het bord terechtgekomen was.
Haar mama zet de toetjes op tafel. Ze gaat stil naast haar zitten. Papa heeft haar kinderlepeltje afgepakt.
Hij roert alles nog eens goed door elkaar. Haar traantjes verdwijnen in de vieze groene smurrie. Ze moet nog harder huilen. Ze weet dat het eten nog viezer is als daarvoor.
Weer schreeuwt hij dat ze alles op moet eten. Hij pakt haar bij haar krulletjes en trekt haar hoofdje achterover.
Het kleine meisje moet zo huilen dat er nu ook snot uit haar neusje komt. Hij duwt de lepel in haar mondje en geeft haar nog een klap. Opeens staat haar mama op. Ze pakt het bord weg en loopt naar de keuken.
Dit en meer kan je lezen in het boek Naamlooos Verdriet, dat volgende maand verschijnt.
©Rachel Naomi
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten