Op tijd wakker. Maryline zou om tien uur komen om ons me te nemen naar Aix en Provence. Deze keer zou zij wel rijden. En we zouden ook haar huis te zien krijgen. Ze was een kwartier te vroeg. Wij bedankten haar als eerste uitgebreid voor de onvergetelijke avond bij Guylaine.
Het was maar een klein stukje rijden nar Aix. Ze vertelde dat er markt was. Onder het rijden bliepte haar Iphone wel een paar keer. Zoals elke keer als wij haar zagen.
Onderweg vertelde ze al dat zij en Serge het eigenlijk veel te druk hadden en soms te weinig tijd hadden om elkaar te zien, in de weekenden. Net als Jan en ik schelen zij tien jaar in leeftijd. Serge is bezig om zijn vele werk af te bouwen om helemaal te kunnen stoppen.
Ze parkeerde in een bloedhete parkeergarage. Met een speciaal pasje, dus altijd plek.
Tijdens het wandelen maakte ik veel foto’s en Maryline vertelde over van alles wat er te doen was in Aix. Jammer dat het zo heet was en dat onze tijd daar tekort was. Ik had graag het museum van de schilder Cézanne bezocht.
In een soort sportschool ontmoetten wij ook Serge. We kregen koffie en ik kon even naar de wc.
Daarna begon onze jacht naar een flesje Bacardi. Graag drink ik ’s avonds een glaasje Bacardi cola voor het slapengaan. Maar in de supermakt van Meyreuil was het uitverkocht. Jan had wel een fles rum gehaald, om kort door de bocht te gaan, veel te sterk en niet te zuipen. Ik was best wel toe aan mijn eigen merk.
Intussen was het alweer blotetietenheet, dus met rode koppen wandelden wij met Maryline mee. De ene winkel in en de andere weer uit. In de zesde supermarkt was het raak. Nog acht flessen. Dat was wat veel van het goeie. Maar volgens de slijterijen was er heel moeilijk aan te komen.
Blij zwikte ik vervolgens door mijn linkerenkel en ging bijna languit. Alsof ik al bezopen was. Gelukkig niet ernstig. Mank vervolgden wij onze wandeling. Maryline stelde voor om terug te gaan naar de auto. Ze zou haar huis laten zien.
Inderdaad was dat vlakbij ons verblijf. Ik legde haar intussen uit wat er die avond daarvoor allemaal in mijn kop spookte, toen zij ons bij Guylaine bracht. Ze vond het erg vermakelijk.
Haar huis lag ook schitterend hoog op een berg. Met ook een zwembad en een grote lap grond. Haar huis bestond uit twee delen. Aan de ene kant woonde ze zelf met haar dochter en het andere deel verhuurde ze aan haar neef. Hij paste op haar huis als zij er niet was en hielp haar met het bijhouden van de grond. We kregen van haar een fles echte zelfgemaakte olijfolie.
Ik keek mijn ogen uit in haar smaakvolle ingerichte moderne huis. Met veel kunst aan de muur en mooie beelden, die zij in de loop van de jaren verzameld had.
Toen er een helikopter overvloog vertelde zij dat ze in een risicogebied woont. Enkele jaren geleden woedde er een hele grote brand in de bergen. Vlak voor haar huis was de wind op tijd gedraaid, anders was ze alle kwijt geweest.
Maar ook hoe extreem de afgelopen winter geweest was. Ze zat letterlijk twee weken opgesloten in huis, zonder stroom. Ze kon zelfs niet koken want in dat gebied wordt eigenlijk overal elektrisch gekookt.. Door de hevige sneeuwval was er een boom omgegaan en kon ze haar erf niet af. De bergweggetjes waren vrijwel onbegaanbaar en strooizout in de Provence, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Want er ligt niet elke winter sneeuw.
We spraken zaterdag weer af. Want dan zouden wij nog een nachtje naar een hotel, om niet op Zwarte Zaterdag te beginnnen aan de terugreis. En vrijdag hadden wij een dagje uit in de planning. Op bezoek bij mijn Hyvesvriendin Madonna Leurs en haar man Jos in Seillans.
Terug in onze villa doken wij weer het zwembad in. Dat was pas bijkomen na de toch wel vermoeiende ochtend. Wandelen in de hitte en steeds Engels praten.
De rest van de dag dus weer in luiermodus. Nee, niet de pamper aan, maar niksdoen. En ’s avonds een heerlijk glaasje eigenmerk borrel.
Wordt vervolgd…
©Rachel Naomi
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten