Maandag 26 juli Een heerlijk dagje lui..en Memories

Alweer vroeg uit te veren, om nog voor de ergste hitte wat boodschappen te halen. Maryline belde toen wij net aan het afrekenen waren. Ze zou die middag om twee uur langskomen.
Dik ingesmeerd met Factor weet ik hoeveel lagen wij weer prinsheerlijk in het zwembad te dobberen.

Die middag kwam Maryline om drie uur. Op zijn Frans een uur te laat. Ze vroeg of wij het naar onze zin hadden in ons verblijf. Samen met Jan kreeg ze het internet aan de praat. Meteen wat bijjgelezen op Hyves en zelf wat fotootjes geplaatst.
Maryline waarschuwde nog voor de felle zon toen ze mijn rode kleur zag. Ze nodigde ons uit om woensdagavond te komen eten. Voordat ze vertrok ging ik haar achterna. Ja ze had haar vriendin Guylaine bereikt en zij zou ook komen. Jan kende haar ook nog van vroeger. Hij was zelfs nog naar haar bruiloft geweest en zij was ook nog een keer in Nederland geweest. Guylaine kon niet komen voor de opnames v an KRO Memories. Ze zat nog in het buitenland en kon niet meer vrije dagen krijgen van haar baas.
‘Zo dus jullie hebben een geheimpje,’ zei Jan. Thuis had hij me al de oren van de kop gezeurd. Maryline had mij in een mail al verteld dat ze iets wilde oganiseren, zodat Jan ook Guylaine en Bernard terug zou zien. Ik had alleen laten vallen dat Maryline nog een leuke verrassing voor hem had.
‘Ja en ik zeg lekker niks,’ zei ik en stak mijn tong naar hem uit.

Jan zocht op internet wat plaatsen op, die ik nog graag wilde bekijken. Samen met Cees, de vader van mijn jongens, heb ik in de jaren negentig ook mijn vakantie doorgebracht in Zuid Frankrijk. Het was mijn eerste echte vakantie in het buitenland. Ik heb daar erg mooie herinneringen aan. Dus voor ons beiden had het iets met Memories te maken. Herinneringen aan die goede oude tijd.
‘Weet je waar ik zo benieuwd naar ben?’ zei ik tegen Jan. ‘Hoe Maryline zelf reageerde toen ze werd benaderd door de KRO. Maar ze is zo druk met zoveel dingen tegelijk, dat ik er de kans niet voor krijg.’
‘Oh, maar dat kan ik je wel vertellen,’ antwoordde Jan. ‘Marsha vond haar via Facebook en belde haar op. Het eerste wat ze zei was oh, dat is Jan zeker. Natuurlijk werk ik mee! Marsha vroeg toen of ze niet even moest overleggen. Nee, had Maryline geantwoord. Dat gaat ze niks aan.’
Nu ik haar een paar keer gezien heb, snapte ik het precies. Ze is lief en enthousiast en echt overal voor in.

Volgens de website van ons vakantieverblijf zaten wij in de buurt van Pont du Gard. Eén van de plekken, die ik dolgraag terug wilde zien. Ook wilde ik heel graag naar Sainte Marie de la Mere om een stuk door de Camargue te rijden.
Maryline wees ons op een ander plaatsje Aquis Morte. Het klonk mij vaag bekend in de oren. Toen ik de foto’s op de website zag moest ik even slikken. Ook daar was ik ooit met Cees geweest. Een klein stadje met de stadsmuur er nog omheen.
‘Zie ik jullie morgen?’ vroeg Maryline aan Jan toen ze weer weg moest. Ze wilde echt zo haar best doen om zoveel mogelijk tijd met ons door te brengen. Ondanks dat ze voor haar makelaarswerk zelfs ’s avonds soms nog in de weer was. Wat ik wel snapte want overdag was het echt verschrikkelijk heet.
‘Nou morgen willen we dus een dagje rond gaan rijden,’ zei Jan. ‘Om die plekken te bezoeken waar Rachel ooit is geweest.’
Ze omhelsde ons en wenste ons een fijne dag. Ze zou wel bellen.

Tot laat in de avond zaten wij in en om het zwembad. We aten lekker buiten.
We keken naar de ondergaande zon. Toen het donker genoeg was, haalde Arnout zijn sterrenkijker tevoorschijn. Hij kreeg het zelfs voor elkaar heel natuurgetrouw een ransuil na te fluiten. We konden hem geen van allen zien, maar op een gegeven moment zat het beest echt vlakbij ons.
Ik fluisterde hem in dat hij hierin zo op zijn eigen vader leek en ik moest zelf even een brok wegslikken. Arnout wist niet wat hij moest zeggen.
Om niet al te emotioneel te worden vertelde ik hem dat zijn eerste woordje niet “mama” was maar “uil” omdat ons huis behangen was vroeger met eigengemaakte schilderijen van uilen.
Fluitend ging hij naar bed. Wij genoten nog een poos na in het donker.

Wordt vervolgd…

©Rachel Naomi