Arnout bleef nog even liggen. Hij was het niet gewend dat zijn moeder hem al zo vroeg zijn bed uit trommelde. Maar ik snakte naar mijn peuk en koffie om de darmen aan de praat te krijgen. Liever op die kleine benauwde plee, dan kakken bij een benzinepomp onderweg, waar iedereen mij kan ruiken of de drol kan horen vallen.
Jan en ik naar buiten om te roken. Het duurde maar even of een duffe vrouw en haar man, met slaaphoofden en twee meisjes, kwamen ons gezelschap houden.
‘Bonjour,’ zei de man vriendelijk.
‘Bonjour,’ zeiden Jan en ik in koor.
De vrouw rolde een shaggie.
‘Hou es op met krabben,’ zei de vrouw sjagrijnig tegen haar dochter. Ze dacht dat wij haar niet konden verstaan.
‘Dat dee ik nie,’ zei het kleine meisje.
‘Zo ook op doorreis?’ begon ik vriendelijk.
Het mens verschoot van kleur en stak haar peuk aan.
‘Wat een kuthotel. Mensonterend noem ik dit,’ begon de man tegen ons. ‘Dat ze dit soort dingen nog gebruiken. Ik ben gebroken. Gelukkig zijn we op de terugweg.’
Na een kort praatje gingen we Arnout halen voor het ontbijt.
‘Lekker geslapen?’ begon ik vrolijk.
‘Nee, jullie snurken.’
‘Ikke niet,’ zei ik onschuldig.
‘Welwaar. Maar pa is erger.’
Daar konden we het mee doen.
Met moeite knaagde ik wat veel te hard geworden stokbrood naar binnen. Blijkbaar van gisteren want we konden elkaar er zowat de hersens mee in slaan.We begroetten het andere Nederlandse gezin en even later kwam er nog een uitgeslapen gezin bij ons zitten. Geen goeiemorgen, maar later hoorde ik dat het ook Nederlanders waren. Het leek wel of er alleen maar Nederlanders zaten MET ochtendhumeur.
Na het bruine water, wat voor koffie moest doorgaan, haastte ik mij nog een keer naar de wc, terwijl Jan en Arnout de auto inpakten met de weinige spulletjes, die we hadden meegenomen voor de nacht. Om op de parkeerplaats nog hordes Nederlanders tegen te komen, die ons onhandig in het Frans begroetten.
Dikvoormekaar en meneer de Groot weer opgestart en lustig gingen wij weer op pad. Vroeg voor ons doen, halfnegen al in de auto.
Om de drie uur pauze, met koffie en pleebezoek. Arnout verzocht eens ruzie te maken met zichzelf op de achterbank, zodat het net leek dat we echt op vakantie waren. Want het hoorde er immers bij, ruzie op de achterbank. Maar hij vermaakte zich uitstekend. Hoe verder wij Frankrijk inreden hoe mooier het om ons heen werd. Zo nu en dan stopte ik om wat foto’s te maken.
Maar in de avondspits begon ik moe te worden. We passeerden vele dorpjes. Het één na het ander, maar het verkeer werd steeds drukker. Met een Fransman op mijn reet ging ik in de buurt van het plaatsje Vienne, plotseling op de rem voor een bordje: ‘HOTEL’
Het was druk op de parkeerplaats. Jan ging naar binnen om te vragen of ze nog een kamer voor drie personen hadden.
‘Ja, nog één maar met een slaapbankje.’
‘Hier kan ik best op slapen, hoor,’ zei Arnout en vouwde zich op toen hij erop ging liggen.
‘Wat denken ze nou,’ begon Jan te mopperen. ‘Dat kan toch zo niet.’
‘Jawel man,’ zei ik. ‘Kijk maar het is net zoiets als bij oma.’ En ik bouwde het geheel om tot bed op de vloer.
Het was een luxe grote kamer met Airco, televisie en internet, ruime badkamr met een douche. Ze wezen ons zelfs op het zwembad.
Het diner was luxe en het restaurant zat stampvol.
‘Ik heb geen idee wat dit gaat kosten, hoor,’ zei Jan.
‘Kan me geen reet schelen,’ zei ik. ‘We hebben een bed. Punt.’
Opnieuw lagen we met zijn drietjes rond half elf in bed. Deze keer luisterde ik naar het gesnurk van mijn beide mannen, die binnen een kwartier sliepen.
Ik kon de slaap niet goed vatten. Zaterdag zou spannend worden voor mij. Ik wist dat ik Maryline zou gaan ontmoeten. Mijn man’s vroegere jeugdvriendinnetje, die tevens ons vakantiehuis geregeld had.
(Uitzending van KRO Memories is op maandag 16 augustus aanstaande en ik heb een artikel mogen schrijven voor de Mijn Geheim, die volgende week in de winkel ligt!!)
©Rachel Naomi
Wordt vervolgd..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten