Onderweg vanaf de Pont du Gard, toch maar terug naar ons vakantieverblijf in Meyreuil belde Maryline of wij die avond konden komen in plaats van woensdag. Dat kwam haar toch beter uit.
‘Het is me er wel eentje,’ zei Jan toen hij opgehangen had.
‘Ach maakt niet uit toch?’ ik bedacht me dat het wel eens met Guylaine te maken kon hebben. Amper tien minuten later belde ze weer, dat het toch woensdag zou worden en zij zou ons om zes uur komen halen.
‘Dat zal wel zeven uur worden,’ grapte ik.
Vandaag brachten we door in en om ons zwembad. Het was me te heet om op pad te gaan en ook nog eens op de tijd te moeten letten.
Arnout wisselde zwemmen af met een spelletje op zijn DS. We vermaakten ons uitstekend. Als God in Frankrijk kan ik wel zeggen. En om vier uur cup a soup dat zouden meer mensen moeten doen.
Tegen zessen toch het bad uit. Maryline belde intussen nog of ik toch zelf wilde rijden. Zelf moest ze die avond om acht uur alweer weg voor een meeting. Wat ik wel vreemd vond ommdat we bij haar zouden eten. Konden wij dan blijven? Ik sprak mijn gedachten niet hardop uit want het moest een verrassing blijven voor Jan.
Een half uur te laat, maar toch vroeg voor haar doen, kwam Maryline ons halen.
‘Heb je het wel naar je zin hier?’ vroeg ze meteen aan Arnout en hij liet zich gelaten op zijn wangen zoenen.
‘Yes ok,’ zei Arnout.
Ze zoende ons ook en verontschuldigde zich dat ze het zo druk had en alweer v roeg weg moest.
Onderweg in de auto mopperde ik wel even. Maryline beloofde niet op zijn Frans te rijden, zodat ik haar goed kon volgen. Maar richting aangeven had ze nooit van gehoord. En na tien minuten rijden besefte ik al, dat we niet naar HAAR huis gingen.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Jan.
‘Hoe moet ik dat weten?’ zei ik. ‘Ik dacht dat we naar haar huis gingen.’
‘Ik neem aan dat we niet naar Saint Tropez gaan?’
‘Wat moet ik daar dan?’ zei ik stomverbaasd. De beroende filmsterren en artiestenplaats. Ik besefte niet eens dat we daar dichtbij zaten.
‘Daar heeft ze nog een huis, of het huis van Serge, haar vriend,’ vertelde Jan.
We reden naar Fuveau, zagen we intussen.
Opeens begon bij mij het kwartje te vallen maar ik kon niks hardop zeggen. We waren op weg naar het huis van Guylaine. Ik wist het bijna zeker.
‘Ik durf alleen niet in het donker terugte rijden hoor,’ zei ik. ‘Wat we ook gaan doen.’
Arnout liet een boer en een scheet.
‘De rest van de avond zal ik het niet meer doen hoor,’ grijnsde hij.
We reden een supersmal weggetje weer omhoog. Voor een heel mooi huis stopten wij en parkeerden naast elkaar.
‘Ooh daar is Guylaine!’ riep Jan opeens uit. ‘Oh en Bernard! Wist jij dat?’
‘Niet dat we hiernaartoe gingen,’ grijnsde ik. ‘Wel wist ik dat ze zouden komen. Maar ik geloof dat wij nu bij HAAR huis zijn.’
We stapten uit.
‘Surprise!’ zei Maryline lachend tegen Jan.
Ze omhelsden elkaar. Arnout en ik werden voorgesteld en ook hartelijk gezoend. Ook Guylaine en Bernard hadden een schitterend huis. MET zwembad en een enorme lap grond. Ik had echt het gevoel in een soort van sprookje te zitten.
‘Ik geloof echt dat beide dames goed terechtgekomen zijn,’ zei ik in het Nederlands tegen Jan. ‘Ontzettend fijn om te weten he?’
Hij knikte.
In een soort van prieeltje keken wij over het zwembad naar een deel van hun tuin, met veel fruitbomen en olijfbomen.
De kinderen van Guylaine kwamen zich voorstellen. Hun oudste dochter Camille, die medicijnen studeert en Thibeau hun zoon, die ook nog op school zit en als vakantiehulp bij Lidl werkt. De communicatie was een stuk moeilijker als met Maryline. Guylaine kon wel Engels maar gebruikte het te weinig. Bernard sprak geen woord Engels. Maar als ze niet te snel spraken kon Jan alles redelijk vertalen voor Arnout en mij. Alhoewel Arnout zei dat hij ze soms best goed kon volgen.
We kregen een wijntje aangeboden. Maar omdat ik nog moest rijden sloeg ik het aanbod af. We legden intussen ook uit dat Arnout nog geen zestien was en geen alcohol mocht. Vanwege zijn lengte dachten ze dat hij ouder was. In Frankrijk gold die regel ook. Geen alcohol voor het zestiende levensjaar. Maar wijn is geen alcohol. Kinderen van vier kregen al wijn aangelend met water. Ik viel zowat van mijn stoel en Arnout lag in een deuk. Toch nam hij het niet aan vanwege zijn belofte aan ons. Echt niets te drinken voor zijn zestiende.
Vlak vooordat Maryline weg moest gingen we met zijn allen op de foto. Om aan iedereen te kunnen laten zien dat de vrienden van toen echt weer herenigd waren. Jan moest plechtig beloven er niet weer twintig jaar over te doen om weer terug te komen.
Bernard stak het vuur van de barbecue aan. Op zijn Frans zaten wij de hele avond aan tafel. De ene gang volgde de andere op. Een voorgerecht van salade en meloen. Vlees met salade, stokbrood met diverse hompen kaas, ijs en koffie toe. Dat was rond half elf. De vleermuisjes vlogen om onze oren. Gelukkig waren we daar geen van allen bang voor. Maar het was stikdonker geworden. Ik zat hem erg te knijpen.
Gelukkig werd mijn probleem ter plekke opgelost. Bernard zou in onze auto rijden. Guylaine met hun eigen auto achter ons aan om ons terug te brengen nnaar Meyreuil. Opgelucht dat ik was. Achteraf had ik dus een wijntje mee kunnen drinken. En Arnout? Die had zijn boeren en winden netjes opgespaard tot Guylaine en Bernard terug gingen naar hun huis. Toch keurig opgevoed!
Wordt vervolgd…
©Rachel Naomi
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten