Zaterdag 31 juli Zwarte Zaterdag met een Gouden Randje!

Al om zeven uur zaten wij buiten voor ons gastenverblijf.
‘Oh maar de bakker is pas om half negen open,’ zei Jos geschrokken. Hij had zijn sportoutfit aan om te gaan fietsen en ons natuurlijk nog niet buiten verwacht.
‘Geeft niks,’ glimlachten wij. ‘We zitten van het uitzicht te genieten.
‘Ik blijf niet te lang weg, hoor,’ zei hij. ‘En ik ga meteen even bij die kerel van het theehuis langs, voor de papieren.’
Wij vertelden hem dat Wiebe ons misschien kwam halen. Maryline, Jan zijn oudste dochter dus, zou blijven bellen met de ANWB. Jos bood aan om later die ochtend met Jan, met onze auto naar Meyreuil te rijden om onze spullen te gaan halen. Madonna zoumij gezelschap houden. Jos ging weg met zijn fiets. Even later kwam Madonna er al aan met koffie.
Samen met Jan ging ze boodschappen doen voor het ontbijt en sigaretten halen.

Jos kwam terug en we aten gezellig met zijn allen. De theemuts had nog niet gebeld, maar beloofde het echt te doen.
‘Als dat op zijn Frans gaat,’ mopperde Madonna nog tegen Jos, alsof HIJ er iets aan kon veranderen. In de zon was het intussen behoorlijk heet geworden. Madonna bood mij een plekje om te zitten aan, in de schaduw onder de pergola. Op mijn krukken kon ik door hun huis in plaats van door het lange gindpad, wat niet meeviel op krukken. Maar dan moest ik wel wat trapjes en opstapjes nemen. Gelukkig kon ik een beetje leunen op de tenen van mijn zere voet. De ANWB belde nog tussendoor. Er zou een vliegticket geregeld worden voor Wiebe. Maar iemand moest hem van het vliegveld halen. Jos bood aan dat ook nog te doen! Arnout ging met Jan en Jos mee om onze spullen te gaan halen.
Van Madonna kreeg ik een teiltje water om mij even op te frissen. Een stapel lectuur en pen en papier. Ik had blogideeën zat. Maar door de allesoverheersende pijn kreeg ik geen letter geschreven.
Madonna rommelde wat in huis en schreef wat berichtjes op Hyves. Zo kwam ze mij later vertellen dat er al veel reacties waren. We lunchten samen en we raakten bijna niet uitgepraat.
Rond een uur of twee belde Jan dat ze onderweg waren, maar in de file stonden bij de Payage. Het was ook erg druk op de weg. De beruchte Zwarte Zaterdag. Frankrijk kreeg vakantie.
Of Madonna even naar het theehuis wilde gaan voor de papieren, die nodig waren voor de ANWB. We verwachtten de mannen beiden niet eerder terug dan een uur of vijf. Ik voelde me schuldig. Ik wist dat Jos eigenlijk vanaf drie uur tot een uur of zeven in zijn atlier moest zijn, om een schilderij af te maken.
Gelukkig kwam Madonna al snel weer terug. Echter was de supermarkt dicht, dus voor het eten moest er wat geïmproviseerd worden. Maar het goede nieuws was, dat ze het papiertje had, wat wij nodig hadden! Ze moest nog zeuren bij die Fransman en was net zolang blijven wachten tot ze het wel kreeg.

Rond de klok van drie uur stonden de mannen opeens toch voor onze neus. Jos ging vrijwel meteen naar zijn atelier. Jan had nog afscheidgenomen van Maryline. Hij beloofde haar dat we volgend jaar terug zouuden komen. Hij was ook nog naar het hotel gereden, waar we eigenlijk die zaterdagnacht zouden doorbrengen.
Intussen wisten we dat Wiebe rond zeven uur die avond, de lucht in zou gaan. Zijn ouders zouden hem naar Schiphol brengen. Hij had nog nooit gevlogen!
Jan dook nog even het zwembad in bij Madonna. Wij waren nog lang niet uitgekletst. Arnout speelde met Luna en Mistral.
Tegen halfvijf raadde Jan mij aan toch maar even te gaan slapen. Hij wist dat Wiebe, die nacht meteen wilde gaan rijden. Door de pijn was ik ook best moe.
Madonna had vissoep gevonden in de vriezer. Ze zouden mij weer wekken voor het eten. De hele heisa achter me aan want ik moest weer trappie op, richting gastenverblijf. Jan liep achter me aan met een stoel, voor als ik niet meer kon. Zo belandde ik na drie etappes van de Tour de Kruk in bed.
Daar sliep ik toch nog ruim anderhalf uur om daarna de Tour de Kruk nog een keer te ondernemen. Jos was intussen ook terug. Wiebe belde zelf nog om te vertellen dat hij de lucht inging.
De vissoep smaakte heerlijk. Madonna beloofde ons het recept. Het was zo gezellig dat we bijna de tijd vergaten. Iets over acht reden Jan en Jos richting Nice om Wiebe te gaan halen.

Toen het schemerig begon te worden stak Madonna de kaarsjes aan en de Hazesverlichting. Eigenlijk kerstverlichting in de klimop van de pergola. Hazesverlichting kwam van Jos, die dat in de eerste instantie niets vond, om op te hangen. Uiteindelijk door vrienden van hen opgehangen en de naam nooit meer verloren. Maar ik snapte het wel. Het was er anders echt zo donker, dat je geen hand voor ogen zag!
Zo maakte ik intussen kennis met Robert Mendes. Een Hyvesvriend van Madonna, die ook een boek geschreven had. Het boek “Vlinderkind” van Madonna zelf, had ik al gekregen van haar. Madonna vertelde over Robert en dat ze een paar van zijn boeken in huis had. Ik heb er toen eentje gekocht en Robert zelf ook nog even gesproken. Het boek “Rendez-vous met het verleden” van Robert André. Ik vond het leuk om te zien dat ook hij zijn twee voornamen gebruikt. Zat leesvoer voor als ik toch thuis kom te zitten de komende week.

Rond de klok van half elf kwamen de mannen terug. Wij hadden intussen de nodige aanvaringen met allerlei ongedierte. Elkaars paniek werkte blijkbaar aanstekelijk. Intussen was het aardedonker. In huis trof Madonna een Ferlon, een iets grotere nogal gevaarlijke wesp. Jos mepte hem dood. Het duurde maar even of er waren er nog twee. Tot grote schrik van Madonna, die als de dood was, dat ze net al jaren geleden een wespennest op zolder zou hebben.
En voor die gevaarlijke krengen kwam de bestrijdingsdienst niet eens!

Wordt vervolgd…

©Rachel Naomi