Het gevaar van elke dag..

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, nee ik ga niet over de Teletubbies beginnen. Gelukkig heb ik die tijd allang achter me. Maar zodra de zon zich laat zien, heb ik het op mijn heupen. Vogels beginnen massaal te nestelen, zelfs mijn tamme valkparkieten zijn op de versiertour. Ook hier wil ik het niet over hebben. Mijn flirtgedrag gaat niet verder dan, schat wat zullen we vandaag weer eens eten eten.

Ik ga het hebben over poetsen en boenen. Ik ben van het type, laat ik het eens doen als het nodig is. Want dan zie ik er ook nog iets van. Dan ziet mijn man ook eens dat ik wat gedaan heb.
‘Goh hadden we witte vensterbanken?’
Mijn buren aan beide kanten zijn denk ik wat ouderwetser ingesteld. Dagelijks zijn die aan de poetserij. Ik zie dan niet wat er te poetsen valt. Buurvrouw staat elke morgen trouw haar matje uit te kloppen. Wast als het even kan ook één keer per week alle ramen. Ik ga het pas doen als ik me afvraag of het zo mistig is buiten.
Met gevaar voor eigen leven. Gelukkig houdt de vensterbank binnen mij wel, maar buiten is het wiebelen op een trapje. Ik ben van een dusdanig formaat dat ik er echt niet bijkom. Misschien is dat ook wel een reden om het te doen als het nodig is. Het is gewoon gevaarlijk. De meeste ongelukjes gebeuren in en om het huis. En om nou dagelijks aan dat gevaar bloot te staan. Er moet ook nog geschreven worden.

Van stofzuigen wordt je moe en in een verkeerde houding kan je daar ernstige rugklachten van krijgen. Voor boodschappen doen geldt hetzelfde. Er wel eens bij stilgestaan? Eerst moet de troep in de kar, dan moet het zootje op de lopende band, dan moet de hele riedel weer in de kar en vervolgens nog in de auto. Om vervolgens thuis de hele handel uit te laden en ook nog op te ruimen. Meestal vergeet je wel iets. Ook net iets wat je nodig hebt om die avond op tafel te zetten. Als je niet netjes vanuit je knieën tilt, kan dat ook ernstige rugklachten geven.
Badkamer soppen. Levensgevaarlijk. Met al die zeepzooi kan je lelijk uitglijden, met alle gevolgen vandien.
Want als je net lekker bezig bent, dan gaat prompt de telefoon. Nieuwsgierig als ik ben, moet ik dan echt uitkijken, niet ook nog de trap verkeerd te nemen. Zelfde geldt natuurlijk voor de deurbel.
Ook met volle wasmanden, al of niet schoon, ze wandelen niet vanzelf naar de wasmachine. Ook dan is het uitkijken geblazen. Ligt er geen rommel op de trap of een hond middenin de route, die je uitgestippeld had. Want bergen was, daar kan je vaak niet overheen kijken. Rondslingerende schoenen zijn ook levensgevaarlijk.
Ook bij het bedienen van machines is enige voorzichtigheid geboden. Strijkbouten kunnen ontploffen of opeens uit je handen glijden. Dat levert dan weer geruime tijd commentaar op. Het staat zo leuk op de vloer.
‘Goh is de strijkbout daar gevallen?’
‘Nee ik doe het altijd zo.’
Ik strijk alleen als het nodig is, eens per jaar ofzo.
Was ophangen, ligt eraan waar. Ik ben in het bezit van een zogeheten droogmolen. Daarmee is het uitkijken geblazen dat je hem bij het openvouwen goed in de grond steekt. Anders klapt het hele gevaarte tegen je gezicht. Als hij wel goed in de grond staat, moet je toch blijven uitkijken dat je jezelf niet ophangt. Te oude wasknijpers is ook niet aan te raden. Ze kunnen de verkeerde kant op springen. Ook weer met alle gevolgen vandien.
Koken is ook heel gevaarlijk. Te scherpe messen leveren hele bijzondere gehaktballen op.
‘Oh sorry dat harde stukje was mijn nagel.’
Bij rood vlees, rode kool, rode bieten valt het gelukkig minder op. Oppassen dat dingen niet te hard spetteren in de pan of dat je niet je vingers meekookt of bakt. Brandwonden zitten in een klein hoekje.

Eigenlijk is het een wonder, voor onze mannen, als ze thuiskomen uit hun werk. De standaardvraag: ‘Hoe was jouw dag?’ mag van mij vervangen worden.
‘Schat leef je nog?’ is in mijn ogen veel beter.