Mobiele telefoon

Ik begin echt te denken dat ik een oude trut wordt. Ik kocht mijn eerste mobiele telefoon in de tijd dat ik nog alleenstaande moeder was. Dan was ik voor school en peuterspeelzaal tenminste altijd te bereiken. Als één van de jongens plotselinge kotsneigingen of andere buikloop kregen, kon ik ze tenminste ophalen.

Prepaid en niet te duur nogal groot onding, die ik de helft van de tijd vergat mee te nemen, gekocht bij het Kruitvat. Ik hoorde er helemaal bij destijds. Meestal werd ik thuis gebeld. Want als ik ergens mijn mobiele nummer had achtergelaten, dachten mensen ook dat ik altijd onderweg was.
‘Je mag me op mijn gewone nummer bellen, hoor’, zei ik dan vriendelijk.
‘Oh ben je gewoon thuis’, als verbaasd antwoord te krijgen.
‘Ik dacht ik bel je maar even mobiel…’ Wat moest ik er eigenlijk mee?
Al vrij snel kon ik ermee smssen want dat was goedkoper dan bellen. Topprestatie vond ik het. Om met die kleine kleretoetsen letters op dat schermpje te krijgen.

Het onding haalde de eerbiedwaarige leeftijd van maar liefst tien jaar. Iedereen om mij heen was voorzien van een véél handiger telefoontje. Ik hoorde er opeens niet meer bij want het ding paste ruim in de hand, maar niet in mijn broekzak. Ik had hem ook alleen om gebeld te worden. Liefst niet in de supermarkt of een andere openbare gelegenheid. Het ging een ander niet aan wat ik te melden had of wat er aan mij gemeld werd.
Een jaar of zeven geleden kochten manlief en ik maar eens een nieuwer modelletje. Prepaid met internet. Handig dezelfde SIMkaart er weer in. Mijn oude nummer deed het nog. We leerden onszelf MMSSEN ofwel een SMS met bijlage, geluidsfragment met foto. Wij konden weer met de jeugd mee vooruit. Het was tevens een reiswekker EN we konden er foto’s mee maken. Moest wel goed kijken want ik kon de hond niet van de kat onderscheiden qua kleur.
En ik werd een keer gebeld omdat de jongste in de pauze van bovenaf de glijbaan naar beneden gekotst had. Het droop zo heerlijk weg. DAAR had ik hem dus voor.

In de loop van de jaren probeerde men ons tevergeefs dure abonnementen aan te smeren zodat we onderling gratis konden bellen. Of op zijn minst een nieuw toestel met de nieuwste snufjes. Met een prepaidkaart doen wij jaren. Als het mag van Vodaphone anders moeten we opletten dat hij niet over de datum gaat en dan kan je het toestel wegsodemieteren. Goeie actie van P…onee dat is weer een heel ander onderwerp.
Ik meld in één seconde dat ik later ben, in de file sta, of klemzit in een plee bij een benzinestation. Daar heb ik geen abonnement voor nodig. Bellen achter het stuur kan ik niet eens want daar is mijn motoriek niet op gebouwd. Ik stuur echt de verkeerde kant op.
Om er op een dag achter te komen dat ik wel aan een heel duur belspelletje had meegedaan. Als ik op pad ging had ik standaard geen beltegoed. Wat knap zonder dat ik iemand gebeld had.
En ja nu is mijn telefoon ruim zeven jaar oud. Alweer te groot en om de één of andere reden doet het internet het niet want nu vraagt hij uit zichzelf naar een abonnement. Moet niet gekker worden. Maar voor mijn belgedrag, niets mis mee. Hij doet het nog en ik ook.

Ik hoef geen nieuwe ringtone want dan kan hij uren gaan en dan kom ik er opeens achter dat het wel de mijne was die afging. En niet die van de kinderen.
Mijn verbazing is dan ook echt groot als ik naar de winkel ga voor een nieuwe wat ze tegenwoordig allemaal kunnen. Ik wil alleen maar bellen of gebeld worden, als het mij uitkomt welteverstaan.
Hoe gemakkelijk is het om op een winkelstraat een echtscheiding te volgen. Of andere pijnlijke privéaangelegenheden. Van de week fietste er een jong grietje aan mij voorbij. Luidkeels lachend en pratend. Ik dacht dat zij niet goed bij haar hoofd geworden was. Denkend aan een oude dronkenlap uit mijn jeugd, die in zichzelf liep te lullen.
Om tot de ontdekking te komen dat het kind niets mankeerde. Ze had een miniscuul dopje in haar oren.
Ik word echt een dagje ouder. Ben hard op weg naar de helft.