Het blauwe wonder..

Op een mooie Pinksterdag enkele jaren geleden. Nee het is niet het begin van een mooi sprookje. Het is echt gebeurd. We woonden nog met zijn zessen in één huis. Toch wilden wij dan met Pasen of Pinksteren er een klein beetje een feestje van maken. Niet gewoon als elke dag het eten op tafel zetten. Nee we zouden gaan gourmetten.

Van te voren mocht iedereen kiezen wat hij of zij lekker vond. Het liefst gingen ze nog met zijn allen mee om de boodschappen te halen. Maar dat paste niet in de auto. Mijn man en ik haalden samen de boodschappen. De andere Pinksterdag dan maar wel iets eenvoudigs, wat ook iedereen lekker vond.
Ook kwam het wel eens voor dat we dan prompt de spiritus vergaten te kopen. Maar één van onze oudere kennissen had het vast wel in huis om de ramen te zemen. Meestal liep het op het nippertje goed af. Want we kwamen er pas achter op de dag zelf. Geen winkels meer open.

Zo ook deze Pinksterdag. We spoorden iedereen aan om aktief mee te helpen. Dochters de keuken in om alvast uien, champignons en paprika te snijden. De jongens hielpen ijverig mee de tafel klaar te maken.
Manlief zette het gourmetstel klaar. Muziekje erbij aan. Ik zorgde voor de limonades en andere dranken.
Intussen een discussie over de playlist op de computer. Er moest voor iedereen leuke muziek in gezet worden. Dat regelde ik ook maar even zelf.
De hele boel stond klaar. Manlief zou de vlammetjes aansteken.
Hij hield een lucifertje bij het eerste brandertje. Maar er gebeurde niets. Groot was de verbazing van iedereen. Dat was toch wel heel vreemd. De tweede maar eens proberen. Het lucifertje brandde zover af dat hij zijn handen zowat brandde. Maar eens met een aansteker proberen. De rest keek elkaar schaapachtig aan.
Plotseling viel mijn oog op de vensterbank.
‘Zeg’, begon ik voorzichtig. ‘Wat doet die fles Blue Wonder daar nou?’
‘Niks’, zei mijn man en probeerde het zoveelste brandertje.
De kinderen werden met de minuut ongeduldiger.
‘Ik heb honger’, begon de één.
‘Ja en het duurt al zo lang,’zei de ander.
‘Zeg’, begon ik weer. ‘Waarom staat de Blue Wonder daar?’
‘Blue Wonder, hoezo?’, zei mijn man. Hij had de moed opgegeven en was gaan zitten.
‘Dat is schoonmaakmiddel’, zei ik. ‘Gratis gekregen in een boodschappenpakket.’
‘Ik dacht dat het spiritus was’, zei hij. ‘Das toch ook blauw?’
Alsof ik opeens niet meer zou weten wat voor kleur spiritus had.
‘Dan gaan we het vandaag eens heel anders doen!’, zei mijn man opgewekt ‘We gaan steengrillen!’
Wat een geluk dat we die ook nog hadden.
Voor moederdag kreeg ik het jaar erop een elektrische bakplaat, met kleine pannetjes eronder.
Wat een gedonder, alleen maar door een fles Blue Wonder.