In hogere sferen

Samen met Elma naar een zweefavond geweest. Een zogeheten klankschalenconcert. Het leek wel of dat we gingen kamperen. Een ligconcert, ja we gingen wat beleven. Dat dankzij onze wekelijkse djembé lessen. Onze leraar zou ook een bijdrage leveren aan deze avond.
Een beetje lacherig zaten we in de auto. Nog snel de kussens van de bank gegrisd. Misschien lag dat wel lekkerder.

We hadden lekker de vaart erin. Ik zat intussen wat slap te ouwehoeren toen er opeens een vent voor ons opdoemde, die ons dwong rechtsaf te slaan.
‘Ik weet hier de weg niet hoor’, zei ik nog tegen Elma. ‘Wat is er nou aan de hand dan?’
‘Je wordt aangehouden’, gierde ze.
‘Ik heb mijn rijbewijs niet eens bij me’, zei ik verschrikt.
Het was Jan, die met drie biertjes op nog even op de scooter zou springen, om sigaretten te halen.
Er stonden nog drie auto’s voor ons.
‘Hihi je moet blazen’, giechelde Elma opeens.
‘Hahah, dat heb ik nou altijd al een keer willden doen!’, brulde ik van het lachen. Intussen dacht ik, als ze maar niet om mijn rijbewijs vragen.
Er kwam een dikke bromsnor op ons afgestapt. Ik had de radio al uit en het raampje open.
‘Konden ze dat niet op de terugweg doen?’, lachte ik. ‘Dan zijn we in zweeftoestand.’
‘U mag blazen’, zei Bromsnor.
‘Dat heb ik nou altijd al eens willen doen’, lachte ik de man vriendelijk toe. ‘Na tien jaar rijbewijs.’
De man reageerde niet, bleef streng kijken, terwijl hij de pijpjes wisselde.
‘Ik wil ook hoor’, zei Elma
Die man zal wel gedacht hebben dat we een stelletje gestoorde huisvrouwen waren.
‘Even diep ademhalen’, zei de man. ‘En blazen tot ik zeg dat je moet stoppen.’
Ik was benieuwd met mijn rokerslongen of ik de test zou doorstaan. Hinnikend haalde ik diep adem, net als me geleerd was op de zwangerschapsgym.
‘Ja blazen, toe maar, toe maar, toe maar…’, het ging makkelijker dan bevallen, de aanmoedgiging was echter hetzelfde. ‘Stop.’
‘Nou ik’, zei Elma, terwijl de man stond te kijken of ik echt niet mijn boekje te buiten gegaan was.
‘Mag het met hetzelfde pijpje?’, vroeg Bromsnor zuinig.
‘Ik heb geen schurft hoor’, zei ik melig.
‘Eeen beetje voortmaken er wordt op u gewacht.’
Er stonden nog vier auto’s in de wachtrij.
Ook zij blies en er was niets te zien.
‘Ik zou het echt nooit doen hoor, met drank op achter het stuur’, zei ik serieus.
‘Goedzo’, mompelde de snor. ‘Eind van de weg rechts, dan kunt u uw weg vervolgen.’
‘Dat ga ik aan mijn man zeggen, straks. Daar snapt hij vast geen bal van’, grinnikte Elma.
We reden gierend van het lachen door. Jammer voor Jan, die had het ook graag meegemaakt dat ik moest blazen.

Ondanks het oponthoud, kwamen wij ruim op tijd aan. We zagen een aantal dames aankomen, die we kennen van onze wekelijkse djembélessen.
‘Ook lekker geblazen?’, vroeg ik.
‘Ja en ik haalde het niet’, proestte ze. ‘Het moest een paar keer over.’
‘Ook rokerslongen?’, grapte ik.
‘Ja, vroeger wel, maar nu niet meer.’
We gingen het cultureel centrum binnen. Vier mensen zouden het concert verzorgen. Onze djembéleraar met zijn partner en die man met klankschalen.
‘Het ruikt hier net als in die winkel’, begon Elma, terwijl wij onze matrasjes installeerden. Het zag ernaar uit dat het volle bak zou worden. We wisten dat er zeventien mensen zouden komen.
Alles in het lokaal was verduisterd. Er brandden inderdaad kaarsjes en wierrook. Boedha zat er ook tussen. Er stonden voor ons bekende instrumenten uitgestald en een tafel vol schalen.
‘Krijgen we lopend buffet?’, fluisterde Elma tegen mij. ‘Ik zie geen bestek.’
Ik moest me inhouden om niet te gaan gieren van het lachen. Ik haastte me naar de wc.
Na een kop koffie, want ik had al slaap en geen zin om voor zeventien vijftig daar in slaap te vallen. Dat kon gebeuren hadden wij van wat mensen gehoord. Zonde geld.

Na een kort inleidend praatje, waar nog eens werd verteld dat het zou kunnen in slaap te vallen. Er was één belangrijke huisregel.
Als er iemand ging snurken was het de bedoeling, die zachtjes aan te tikken. Dan zou het vanzelf stoppen. Ik bedacht me meteen dat ik mijn thuismethode niet hoefde toe te passen.
Dat zou de boel danig verstoren. Woest keihard vragen: ‘hee draai je es om,’ zou echt niet kunnen. Een knal uitdelen ook niet. De tip van één van mijn Hyvesvriendinnen ook niet, met een kussen op het gezicht gaan zitten.
Ik bedacht meteen dat het vast het volume van mijn man niet zou worden met al die vrouwen.
‘Ik snurk wel eens’, bekende één van onze medecursisten.
‘Ik misschien ook wel’, fluisterde ik zacht terug, hopend dat de koffie het zou voorkomen. Ik kwam om te luisteren naar de klanken.
We werden verzocht te gaan liggen. Ik ging op mijn zij liggen. Plat op mijn rug, vond ik geen goed idee. Dit was wel mijn slaaphouding. Ik liet de geluiden op me inwerken. Sloot braaf mijn ogen. Het besef van tijd was al wel snel weg. Het duurde echter ook niet lang of inderdaad onze medecursist lag te snurken. Jammer, schuin achter me, dus ik kon niet stiekem een knal uitdelen. Elma lag op haar rug, geen idee of ze wel of niet in hogere sferen verkeerde.

De geluiden waren wel mooi en rustgevend. Gebruikmakend van didgeridoo, een snaarinstrument, en klankschalen en andere klingeldingen. Stiekem liepen ze langs de liggende mensen, zodat de geluiden van alle kanten kwamen. Ik had het gevoel dat we er nog maar net lagen toen opeens een zachte stem zei: ‘Je mag nu voorzichtig je tenen bewegen…je benen, je vingers en weer terugkeren.’
Langzaam kwamen we overeind. Stuk voor stuk, duf voor ons uitkijkend. Om de beurt mochten we nog plaats nemen voor een enorme gong, om daar de trilling van te ervaren. Een beetje te vergelijken alsof er een drumband langs je heen marcheert. Echter voelde ik het niet alleen in mijn maag maar overal. Daarna moesten we plaatsnemen in een klankschaal om te aarden. Ik dacht nog dat ik om zou vallen.
Op de terugweg waren we beiden een beetje melig.
‘Je hoeft me niet naar huis te brengen, hoor’, zei Elma. ‘Ik zweef wel.’
‘Ja, je vliegende tapijt ligt al achterin’, gierde ik van het lachen, terwijl ik om me heen keek of ik Bromsnor nog ergens zag voor een volgende blaastest. Van de lol slingerde ik aardig en sloeg nog bijna aan het spookrijden. Gelukkig was het niet druk op de weg. Misschien gaan we nog wel een keer.