Schoolgenie

Ik heb het woord niet zelf verzonnen. Ik had een zeer animerend gesprek met beide jongens in de auto bij het ophalen van Matisse. Het is mij een genoegen dit te delen. Voor een ieder, die het nog niet weet, Matisse heeft autisme en een verstandelijke beperking en woont sinds bijna twee jaar in een begeleide woonvorm. Hij is bijna zestien en mijn jongste dertien.

Samen met Arnout vandaag Matisse opgehaald. Met losse veters kwam hij op ons afklossen. Ik hoopte dat hij, met zijn ruim 1.85m, niet languit zou gaan en mij in zijn val zou meenemen. Gelukkig overleefde ik zijn omhelzing.
Scheldend en tierend maakte hij zijn veters dicht.
‘Stomme veters. Sorry dat het zolang duurt hoor’, zei hij. ‘Maar anders ga ik op mijn bek.’
‘Heb je je spullen al gepakt dan?’
‘Nee, ook nog niet’, zei hij. ‘Rotveter.’
Matisse kloste voor ons uit de trap op.
‘Komt door die schoenen hoor, dat ik zo stamp’, verontschuldigde hij zich.
‘Hoe was het op de schoenenpoli?’
‘Ik heb nieuwe veters gekregen’, trots liet hij ze zien. ‘Blauwe.’
Ik hielp hem met zijn tas inpakken. Het was erg druk. Twee groepen wandelden door elkaar, de bel ging en tegelijkertijd de telefoon. Ik nam maar vlug afscheid.
‘Waar staat de auto?’, vroeg Matisse.
‘Rechtdoor, door de speeltuin.’
We stapten in en langzaam reed ik het terrein af.
‘Stomme eend, niet oversteken’, zei Matisse. ‘Anders ben je plat.’
‘Daar zit nog een andere eend’, wees Arnout een duif aan. ‘Die wil ook niet plat.’
‘Daar was de taxi van T’, zei Matisse. ‘Ik snap niet waarom hij niet bij ons op school zit. Hij is pas half vijf thuis en heeft dan helemaal geen tijd meer om aktiviteiten te doen.’
‘Tsja’, zei ik.
‘Ik heb gekozen voor survival. Lasergamen lijkt mij niks aan. De hele school gaat lasergamen. Dat vind ik echt moeilijk. Misschien schieten ze wel allemaal op mij.’
‘Wie gaan er allemaal survivallen dan?’
‘Dat weet ik niet’, zei Matisse. ‘Dat hoor ik dan wel.’
Ik reed het terrein af.
‘Oh en 5 juni is het Open Podium, ben ik dan wel thuis? Ik wil daar graag bij zijn.’, zei Matisse.
‘Hoe weet jij dat?’, vroeg ik.
‘Er staan overal borden.’
‘Weet je het nog van vorig jaar?’
‘Ja toen ging ik handtekeningen verzamelen. Ik denk dat ik dat dit jaar weer ga doen. En die ene cd heb ik ook nog. Die is erg goed.’
‘Ik denk dat die meneer er ook wel weer zal zijn’, zei ik ‘En ik denk dat je wel thuis bent.’
‘Komen jullie ook weer en Elma?’
‘Ik moet ook optreden’, zei ik.
‘Oh met je trommel zeker’, zei Matisse.
‘Ja misschien, maar ik moet ook een paar gedichten voorlezen.’
‘Daar wil ik wel bij zijn hoor. Hoe laat dan?’
‘Dat hoor je nog wel’, zei ik. ‘En mijn handtekening heb je al.’
‘Ja in dat ene boek.’
Er reed ons een ambulance met zwaailichten tegemoet.
‘In Hoek van Holland is een strandtent in brand’, vertelde Matisse. ‘En er is een vliegtuig neergestort en een beperkte jongen heeft het overleefd. Die gingen ze intervieuwen in het ziekenhuis.’
‘Hoho’, zei ik. ‘Die jongen was niet beperkt hoor. Ja, na het ongeluk wel, want hij heeft heel veel botbreuken door het ongeluk.’
‘Oh dus niet zo beperkt als ik?’
‘Nee’, zei ik.
‘Oh en in Friesland is een vulkaan aktief geworden.’
‘Niet in Friesland’, proestte ik.
‘Oh nee in Ijsland’, zei Matisse.
‘Dat lijkt ook op elkaar hè Friesland en Ijsland’, zei Arnout.
‘Heb je het nieuws gezien ofzo?’, vroeg ik belangstellend.
‘Ja dat moet voor school. Het weeknieuws. En soms kijk ik ook het gewone mensen nieuws’, zei Matisse. ‘Dat vind ik wel belangrijk.’
‘Maar wat was er met die vulkaan dan?’
‘Ja toen konden de vliegtuigen niet vliegen. Ik snap niet dat je het niet kan zien in de lucht.’
‘Omdat het te ver weg was en niet in Friesland’, zei ik.
‘Je kon het wel zien’, begon Arnout zich ermee te bemoeien. ‘Ik heb het wel gezien met papa. De lucht was roze.’
‘Ja, een roze wolk, net als in Dombo toen hij teveel gedronken had’, gooide ik er een grapje tegenaan.
‘Oh ja toen dronk hij met zijn slurf een heel wijnvat leeg.’
‘Precies.’
‘Bier is vies’, zei Matisse. ‘Dat blijft vies toch?’
‘Ja, ik lust het niet’, zei ik.
‘Ik ook niet.Papa wel’, zei Matisse.
‘Oh dat ben ik helemaal vergeten te vertellen. Ik heb daar les over gehad. Ik weet waarom mannen een bierbuik krijgen’, klonk er opeens vanaf de achterbank.
‘Oh ja?’, vroeg ik.
‘Ja als mannen teveel bier drinken dan krijgen ze teveel vrouwelijke hormonen en die slaan zich op in de buik.’
‘Vandaar dat papa nog moet bevallen’, ik moest me inhouden niet te gaan gieren.
‘Zo hee, jij bent echt een schoolgenie’, riep Matisse uit. ‘Je hebt echt veel meer hersens dan ik!’
‘Lieverd’, zei ik. ‘Dat maakt toch niet uit. Je bent zoals je bent.’
Hij knikte en de stilte duurde amper een minuut.
‘Nou er is een jongen hè bij ons op de groep? Die gelooft in God en die zingt steeds rare liedjes aan tafel. Maar ik mag hem niet belachelijk maken.’
‘Nee, natuurlijk niet’, zei ik. ‘Geloof jij in God eigenlijk?’
‘Eeen beetje’, zei Matisse.
‘Ik ook een beetje’, kwam er vanaf de achterbank.
Ik parkeerde de auto voor het huis Beiden smeten met de autodeur.
‘Niet zo gooien met die deuren’, zei ik.
‘Eigenlijk kan dat niet. Gooien met deuren’, zei Arnout bijdehand. ‘Zijn veel te zwaar.’
‘Ja zo kan die wel weer’, zei ik en we gingen naar binnen.